Foute beslissingen worden goede verhalen - Reiseditie - deel 1

Na een lange dag in de bus kwamen we dichter bij Ho Chi Minh City. Ik was enthousiast om de straten van het voormalige Saigon te verkennen, gezien de geschiedenis. Maar toen de bus steeds dichter bij de stad kwam, merkten we hoe de scooters om ons heen het zwaar hadden in de regen. We keken naar hen van achter onze busramen en hadden medelijden met hoe nat ze werden. We konden niets doen - behalve dankbaar zijn voor onze comfortabele bus. Toen we eindelijk Ho Chi Minh City binnenreden, merkten we dat de straten onder water stonden en naarmate we dichter bij het centrum kwamen, werd het water steeds hoger. Uiteindelijk stond het water zo hoog dat de bus niet verder kon rijden. We zagen auto's voorbij drijven, maar niets kon echt tegen zoveel water op, dus moesten we uitstappen bij de dichtstbijzijnde bushalte.

Helaas voor ons was dit niet waar we normaal zouden uitstappen en waren we nog steeds kilometers ver van ons hostel. We probeerden verschillende taxi's te stoppen, maar ze leken alleen maar locals mee te nemen. Na een tijdje gaven we het op. Het leek erop dat lopen onze enige optie was. En dus begonnen we door het water te wandelen, dat op de minder overstroomde delen tot onze knieën kwam. We zagen ratten voor ons uit zwemmen en hoopten dat we er niet op zouden trappen - of erger... Na meer dan een uur lopen waren we allebei nat en uitgeput, dus begonnen we onze opties te bekijken. We zagen een licht branden in een café op onze route en besloten naar binnen te gaan. De vriendelijke lokale bevolking gaf ons een kopje thee. Met behulp van onze handen en alle talenkennis die we hadden, probeerden we hen te vragen een taxi voor ons te bellen in de hoop dat deze keer iemand bereid zou zijn om ons naar ons hostel te rijden. We verstopten ons toen de taxi arriveerde en stapten in de taxi voordat de chauffeur nee kon zeggen tegen ons toeristen. Hoewel hij erg boos leek, bracht hij ons uiteindelijk toch naar ons hostel.

Nat en uitgeput kwamen we aan in ons hostel op de 3e verdieping, die... overstroomd bleek te zijn! Alsof deze situatie nog niet het ergste was! Omdat we niet wisten wat we nu moesten doen, namen we contact op met een paar vrienden die we eerder op de reis hadden gemaakt. Gelukkig verbleven sommigen van hen in een droog hostel vlakbij het onze! We brachten onze tassen daarheen en waren zo blij om eindelijk weg te zijn van al het water. Uiteindelijk hadden we het beste feest van onze hele reis, omdat we zo blij waren dat we eindelijk in Ho Chi Minh City waren aangekomen en al onze vrienden weer konden zien die ons in hun hostel hadden verwelkomd! Natuurlijk was het vooral voor de lokale bevolking verschrikkelijk.

Ik heb 6 maanden in Hawaï gewoond, en mijn kamergenoot en ik kochten een auto toen we daar waren. Een Dodge Durango uit 2003, een enorme auto met vierwielaandrijving. Toen we hem kregen was mijn kamergenoot erg enthousiast, maar ik dacht meteen dat er iets mis mee was. De banden waren bijna helemaal lek en hij had allerlei problemen, zoals de airconditioning die niet werkte en de ramen die niet naar beneden konden - in 35 graden was dat verschrikkelijk. Een van de banden spleet open tijdens een rit, en soms stopte hij gewoon met rijden, wat midden op de snelweg natuurlijk levensgevaarlijk was.

Op een van mijn laatste dagen op het eiland voordat ik Hawaï moest verlaten, reed ik met mijn vrienden naar North Shore, ongeveer een uur rijden van waar we woonden. Toen we er bijna waren stopte de auto met rijden en kwamen de wielen vast te zitten zodat ik de auto niet meer kon besturen - en dat midden op de weg. Gelukkig was er niemand aan de andere kant van de weg, dus reed ik hem een beetje de beek in. We wisten niet echt wat we moesten doen, dus besloten we de auto achter te laten en naar de zonsondergang te gaan kijken, om te kijken of hij weer zou starten als we weer terug bij de auto kwamen. Eenmaal terug bij de auto konden we hem niet meer aanzetten. We probeerden het vijf minuten lang, maar hij gaf geen krimp. We konden de auto niet zomaar achterlaten, want we hadden hem gekocht en geregistreerd, dus het was onze verantwoordelijkheid. Nadat we een tijdje over de situatie hadden nagedacht, besloten we de nummerplaten van de auto te halen en hem daar te laten staan, aangezien het ongeveer 200$ zou kosten om hem te laten wegslepen.

Omdat we geen gereedschap hadden, klopten we aan bij willekeurige huizen om te zien of iemand gereedschap had dat we konden lenen voor de nummerplaten te verwijderen. Een van de jongens die de deur opendeed, ging zelfs met ons mee naar de auto. We moesten de auto verder weg duwen omdat hij te dicht bij de weg stond en gevaarlijk kon zijn. De man hielp ons de auto verder in de greppel te duwen en omdat hij erg vriendelijk was, vroegen we hem wat er gebeurt als we de auto hier achterlaten. Hij legde uit dat de politie daar niet echt de middelen had om achtergelaten auto's in dit soort situaties te bekeuren, en hij bood aan om de politie over een paar weken te bellen om ze op de hoogte te stellen van de achtergelaten auto en ze te vragen hem te verwijderen. Hij was super vriendelijk, hielp ons de nummerplaten van de auto te halen en reed ons naar de stad zodat we vanaf daar een Uber naar huis konden nemen. Mijn mannelijke kamergenoot was behoorlijk boos dat we de auto gewoon hadden achtergelaten, maar we gaven hem de nummerplaten van de auto die hij nu als souvenir heeft.

Toen ik in de twintig was en aan het backpacken was in Peru, was ik niet echt een ervaren reiziger. Ik had van thuis uit iets geboekt dat "The Inca trail" heette, naar een plaats die Machu Picchu heette. Ik had gehoord dat het een hoogtepunt was en iets wat je moest bezoeken als je daar was, maar ik wist niet echt wat het was en ik had er niet echt onderzoek naar gedaan of over gelezen.

In mijn tas had ik alleen zomerkleding ingepakt, dus toen ik aankwam in Cusco was ik nogal verbaasd over het koude weer door de hoogte. Ik had niet eens een warme trui bij me, dus ik moest wat spullen gaan kopen op de lokale markt en vond een erg toeristische hoodie met een lama erop. De enige schoenen die ik van thuis had meegenomen waren een paar gouden sandalen. Maar het is me gelukt om de hele Inca trail te lopen met mijn speciale wandelschoenen. Hier is een foto van mij op het hoogste punt van de trail, genaamd "Dead woman's pass" op een hoogte van 4 215 meter boven zeeniveau met mijn lama hoodie en gouden sandalen. Ziet het er niet fantastisch uit? In alle ernst, het laat zien dat je niet per se een mooie uitrusting nodig hebt, en dat zelfs als je thuis een paar dingen vergeet, je niets nodig hebt. Er zijn overal winkels en markten, of je doet het gewoon met wat je hebt!

Iedereen die mij kent, weet dat ik van fietstochten hou. Ik heb er genoeg gedaan, op verschillende locaties en sommige van mijn favorieten waren in ''de Stans''. Tijdens een fietstocht in Kirgizië hebben we een verbazingwekkende gastvrijheid ervaren. Ik heb geweldige mensen ontmoet, maar dit was zeker anders dan anders.

Je moet weten dat het weer in Kirgizië niet geweldig is, want in de zomer is er bijna elke dag zwaar onweer! Op een van de dagen hier hadden we net een bergpas bereikt op ongeveer 3700 meter boven zeeniveau, toen het plotseling begon te hagelen en de bliksem om ons heen insloeg!

Er was niets om ons heen waar we konden schuilen, dus het enige alternatief was om door te fietsen. We hadden geluk, want al snel kwamen we twee eenzame yurts tegen (een soort geïsoleerde, draagbare, ronde tent die door nomadengroepen wordt gebruikt). Eindelijk een plek om de storm af te wachten! We parkeerden onze fietsen en gingen kijken of de bewoners ons onderdak konden bieden. Twee oudere mensen deden open en gelukkig lieten ze ons binnen. Ze boden ons een kop Kummus (gefermenteerde paardenmelk) aan en we mochten ons opwarmen bij het vuur. Al met al was het echt een gezellige ervaring en we waren zo blij met hun gastvrijheid.

Ik spreek enkele woorden Russisch, dus we konden een beetje met ze praten, wat de situatie aangenamer maakte. Toen het stopte met hagelen haastten ze zich naar hun paarden, want ze vertelden ons dat de paarden om de twee uur gemolken moesten worden. Anders zou de melk slecht worden en onbruikbaar zijn. We bedankten hen snel voor hun vriendelijkheid en namen afscheid van onze redders van de dag!

Kan je er geen genoeg van krijgen? Dan heb jij geluk, want er komen er nog meer! Deze blog maakt deel uit van een miniserie die je de volgende maanden voorbij zal zien kopen. Dus als je meer verhalen van onze reisspecialisten wilt volgen, abonneer je dan op onze nieuwsbrief en sociale kanalen en blijf op de hoogte!